"Alleen, degene die mij volledig onderuit haalt, ben ik zelf."
Ik leef mijn leven, doe mijn ding maar ik haal mijzelf volledig omlaag 26-4-2019
Ik heb een leuke baan, ik heb een leuk gezin met een leuke man, leuke vriendinnen en een zus, ik zorg voor mijn vader, ga vaak op vakantie, geen noemenswaardige problemen.
Mensen waarderen me, mijn baas is erg blij met me, mijn collega’s vertellen mij hun zielenroerselen, mijn pubers vinden mij irritant, maar ik hen ook, dus dat telt niet. Mijn vader schuift mij regelmatig wat toe omdat ik " zoveel voor hem doe”. Mijn vriendinnen heb ik al jaren, dat is ook niet voor niks en mijn zus en ik zijn twee handen op een buik. Ik heb dus over waardering gesproken, niets te klagen.
Alleen, degene die mij volledig onderuit haalt, ben ik zelf.
Ik vind, regelmatig, alles slecht van mijzelf. Ik vind mijzelf een bemoeial, ik vind dat ik te weinig sport, ik vind mijzelf te dik, ik vind dat ik een slechte moeder ben en al helemaal een slechte vriendin. Ik vind dat ik op mijn werk de kantjes er vanaf loop, ik vind dat ik veel meer in mijn mars heb en veel meer had kunnen bereiken, ik vind dat ik mijn vader in huis moet nemen, ik vind dat ik de wereld had moeten veroveren toen ik jong was, ik vind dat ik een zeikerd ben...... tja, wat vind ik niet van mijzelf?
Wat gebeurt hier nou eigenlijk? Hoe komt het dat we ons zo omlaag halen?
Leg je bovenstaande naast elkaar dan zal je zien dat de waardering uit de ander wordt gehaald; mijn baas dit, mijn vader dat enz.
De negatieve gedachtes komen uit haarzelf, haar gedrag haar brein voort. Ik vind mijzelf dit, ik vind mijzelf dat. Daarmee wordt duidelijk dat het waardering voor zichzelf zeer laag is, de waardering door anderen is misschien hoog maar dat komt van buitenaf.
In zichzelf is er niets tot weinig waardering. Door het van buitenaf te moeten hebben, wordt het nogal onzeker; je geluk en waardering ligt dus buìten jezelf. Dat is verre van stevig en zeker. Dat geeft enorm veel onzekerheid en zeer weinig vertrouwen. Vertrouwen in jezelf.
Negatieve gedachtes zijn enorm sterk en krachtig, daar is moeilijk doorheen te komen. En al helemaal als er geen stevigheid en vertrouwen in jezelf zit, dan hebben de gedachtes vrij spel. En gedachtes zijn vaak negatief, let daar maar eens op.
Gedachtes zijn te beïnvloeden, dat is het mooie van gedachtes. Je maakt ze zelf, dus je kunt ze ook zelf weer afbreken. Mensen denken vaak van niet, zijn daardoor slachtoffer van hun eigen gedachtes, maar dat is niet nodig. Gedachtes kunnen worden beïnvloed, verandert, stopgezet, gedraaid. Daarvoor is een stevige basis in jezelf wel nodig, een vertrouwen in jezelf dat het oké is. Niet alleen de gedachte maar een diep weten. Die zit niet in gedachtes, die zit in jezelf en die moet eerst gevonden worden. Je kunt dit vinden door eens te voelen en te ervaren wat jìj nou eigenlijk vindt, in een situatie, in een contact met een ander, in je werk, van een ander enz. Wat vind ik? Wat wil ik? Daarmee laat je jezelf spreken en luister je naar jezelf. Niet naar wat de ander vindt en van jou vindt, maar jij. Heel langzaam ontstaat er een steviger basis in jou en voel en merk je kracht en vertrouwen in jezelf, zelfvertrouwen.
En met deze kracht en zelfvertrouwen kun je je negatieve gedachtes aan. Ze ploppen op maar jij bent sterker. Je laat ze toe, maar je weet dat ze niet waar zijn, je kunt er zelfs om lachen; o ja, natuurlijk ben ik een slechte moeder. Om daarna te voelen en te weten dat je dat niet bent. Dat waren je gedachtes die dat vonden.
