"En dan begint het denken"
Gedachtes, gedachtes 22-9-2019
Het is zo gek. Vaak zijn we meer bezig met de ander dan met onszelf. Let maar eens op je gedachtes, 9 van de 10 keer denken we aan een ander. Hoe zou het met hem gaan? Heeft mijn kind wel een jas aan? Zou Ma al gegeten hebben? Heeft de buurvrouw geen last van me? Wat zou ze wel niet van me denken?...... En ga zo maar door.
Hoe komt dat nou eigenlijk?
We hebben het al zo druk. We zijn al met zoveel dingen op een dag bezig en dan zijn we ook nog eens druk met de ander in ons hoofd!
Ik denk dat juist dàt ook de drukte maakt voor een groot gedeelte. Want stel je eens voor dat je niet die gedachtes zou hebben, dat deze gedachtes er niet zijn. Ik hoor je denken; "maar waar moet ik dan aan denken?” en "hoe doe ik dat dan?”
Dat straks, maar eerst nog het antwoord op de eerste vraag: Hoe komt dat nou eigenlijk?
Er is geen antwoord die voor iedereen hetzelfde is, dat is wel duidelijk. Dat is het mooie aan de mens, er is niet èen persoon gelijk. Wel herkennen we veel dingen in elkaar. En in dit geval is de herkenning bij veel mensen groot.
Er zijn fases in ons leven waarin we erg veel zorg dragen voor anderen. Kinderen, ouders, collega’s, omgeving, noem maar op. We voelen ons verantwoordelijk voor hen. Hebben het gevoel dat het anders niet goed gaat, dat, als jij er niet aan denkt, sommige dingen niet gebeuren.
Er is weinig vertrouwen in de ander, ook al zullen we dat niet snel toegeven. Doordat we dat vertrouwen missen, moeten we nòg meer erg houden in de ander want anders gaat het mis. Wat dat het dan ook mag zijn. We komen nu terecht in de vicieuze cirkel van controle. We dragen zorg voor iemand, we denken mee, we verliezen het vertrouwen in het eigen kunnen van die persoon, we gaan meer en meer overnemen en uiteindelijk zitten we vast in de controle.
Dat betekent dat we goed ons koppie erbij moeten houden. En dan begint het denken. Dit moet ik niet vergeten, hoe gaat dat, heeft ze dat wel gedaan enz.
Om gedachtes te kunnen verminderen of zelfs stoppen moeten we terug naar het begin. En dat begin is het vertrouwen. In hoeverre vertrouwen we de ander? Kan ik mijn puber vertrouwen? Kan ik de verpleging van mijn moeder vertrouwen?
Soms niet nee, maar vaak wel. Soms moet je een risico nemen en het bij de ander laten. Het risico dat het fout gaat. Dan is de vraag nog wel, hoe fout gaat het dan? Geen jas aan naar school? Hoe fout kan het gaan? Moeder te laat uit bed gehaald? Hoe fout kan het gaan. Natuurlijk is het is niet leuk, het is niet perfect, het had beter gekund. Maar het is niet anders.
Heb vertrouwen.
Laat dingen wat meer los en op z’n beloop. Je zult merken dat je gedachtes minder heftig en gecontroleerd zijn.
Wat ook heel fijn is: lach een beetje meer om jezelf, relativeer. Haha, moet je mij nou zien. Loop ik hier lekker door het park, zie ik niks van mijn omgeving omdat ik alleen maar loop te denken aan anderen.
Even terug naar mijzelf nu. Kijk mij eens lekker lopen hier, wat is het hier mooi, wat een stilte wat een rust. Zelfs in mijn hoofd.
